Para Crear en Salamanca es un privilegio publicar tres poemas inéditos de Yordan Peev (Bulgaria, 1968), quien actualmente vive y trabaja en Stara Zagora, también conocida como “La ciudad de los poetas”. Y es precisamente desde allí que una notable poeta, la hispanista Violeta Boncheva, quien traduce y presenta a Yordan Peev ante los lectores hispanohablantes, en otra muestra de su extrema generosidad con las nuevas generaciones.

 

 El poeta Yordan Peev

Peev estudió filología búlgara en la Universidad de Sofía. Allí coincidió con los poetas y escritores Georgi Gospodinov, Boiko Penchev o Plamen Doinov, entre otros. Ha ganado varios concursos nacionales e internaciones de Poesía y colabora en reconocidos periódicos o revistas literarias. Y aunque tiene publicados un buen número de poemas en antologías impresas y digitales, acaba de salir su primer libro, titulado “Cuando mi muerte abra sus ojos”, en cuya edición han participado los poetas Petar Anastasov y Kamelia Kondova.

 

 

 

 

 

SI MUERE UN POETA

 

Si muere un poeta

la melodía de los violines 

se dispersa cual el polvo,

mientras su pálido espíritu

se traslada a Dios y Éste

toca al violín –

Tocata y Fuga de Bach.

 

Si un poeta muere

el telόn cae en medio

del escenario.

Romeo reparte su amor

desbocado

y busca a Julieta

lleno de dudas inmensas.

 

 

 

 

Ако умира поет

 

Ако умира поет,

плачът на цигулките

пръсва се в прах.

Духът му пристъпва

към Господа блед

и свири

Токата и Фуга на Бах.

 

Ако умира поет,

завесата пада

посред представление,

Ромео

раздава любовта си без ред

и търси

Жулиета сред куп от съмнения.

 

 

DOLOR

 

¡Tanto quise llorar, Dios,

tanto quise llorar

cuando las palabras,

–como un cuchillo–,

se instalaron en mi corazόn!

 

Calladamente me arrodillé

y los labios cerré.

Después lloré profundamente

hasta que el cielo empezό  

a lagrimear.

 

¡Tanto quise llorar, Dios!

 

 

 

 

 

БОЛКА

 

Така ми се доплака.

Боже,

така ми се доплака,

когато думи с ножове

забиха се в  сърцето,

че тихо коленичих,

заключих се.

И плаках …

Високо…

Докато                                                             

заплака и небето…

Така ми се доплака,

Боже…

 

 

 

PROMESA

 

La única promesa

que respeta nuestra vida

es la que nunca confía

en nosotros:

la segura muerte,

la promesa más fiable

que conocemos los humanos.

 

Besa con su aliento de claveles

cuando nos lleva al más allá.

Así siempre logra su meta,

no importa dónde nos encontremos.

 

Basta solo un instante

y con sus dedos,

que semejan una manta,

nos cobija para siempre.

 

Estamos como dormidos…

Por eso, ¡vive para ti mismo,

para los vivos y los muertos,

para los pájaros y las hormigas!

¡Vuélvete salvaje!

¡Corre con los vientos

por lugares escarpados!

¡Pisa las nubes

como si fuesen piedras

del río celeste, písalas

hasta que alcances

la oscuridad!

Entonces lo verde de nuevo

te acercará

hasta el que te espera

cubierto de estrellas…

 

Ojalá no llueva,

aunque sí lo hagan

esos ojos de aquellos

que te acompañan,

como tú me acompañaste

un pasado día…

 

¡Fíjate bien, no de equivoques

de cielo, porque

también los pájaros pierden

su orilla,

de vez en cuando…

 

Y cuando partas hacia lo alto

con los ojos entornados,

y cuando logres llegar

al final de tu camino,

ante otro,

te enfrentarás en vez

de mí mismo,

porque de aquí abajo

nada sé.

 

 

 

 

ОБЕЩАНИЕ

                                        

Единственото обещание

животът ни което спазва,

е туй , което никога не казва:

сигурната смърт…

От всичко е неповторимо 

сигурна….

И синурна в единственото

равенство,

което живите познават

Целува с дъх на карамфили

когато ни отвежда надалеч.

Където и да идем,

ни настига… В миг…

И с пръст наместо с одеяло

повива ни завинаги.

Заспиваме…

За туй живей,

за себе си живей!

За мен и  другите,

Живей!

За живите и мъртвите…

Живей!

За птиците и мравките.

Дивей!

 И с ветровете се гони по            

стръмното…

Стъпи по облаци

като по камъни

в небесната река,

додето  паднеш в тъмното…

И  да те видя пак отдолу

идваща,

докато те  очаквам озвезден…

Дано не е дъждовно

в този ден,

макар и да вали

в очите им

на тези,

дето те  изпращат,

тъй както някога изпрати ме…

Внимавай небесата  да не сбъркаш,

че птиците си губят често ятото…

и щом нагоре тръгнеш с очи набраздени

когато на пътя си стигнеш до края

пред  друг да застанеш наместо пред мене,

за който сега тука долу не зная…