(Todo lo que tiene de bello el mar)

 

vezujem uz beskrajno poslijepodne,

uz gradske motore, vrt i

groblja staroga željeza;

postojanoga i vječnog.

 

Možda se radi samo o osjećajima,

čovjekovom raspoloženju.

 

Ti sati mojih poslijepodneva

teoreme su i znamenje;

žive sa mnom i dio su mene jer

oblikuju moj neobičan,

istrošeni jezik što se ponavlja i

na kraju je nalik na živo sjećanje.

 

lo refiero a la tarde infinita,

motores de la ciudad, jardín

y cementerio de chatarras fósiles,

inamovibles y eternas.

 

O acaso es una referencia

al sentimiento lírico, a un estado

que acompaña al hombre.

 

Estas horas de mis tardes

tienen los teoremas, los signos

que conviven conmigo y, como parte viva,

construyen mi lenguaje

repetitivo, inusual, gastado,

que al final nos parece

una memoria viva.

 

 

(Y luego la noche… tal vez esa historia)

 

Opet noć. Prolaznici, tišina.

Kiša po pročeljima, drveće,

koraci… Samotna noć u parku

i neprestano odjekivanje potpetica.

Kipovi, ljubavnici

što se grle na uglovima, na zraku.

Noć koja

iz mene izvlači zvijezde, snove,

noć kao vrhunac života,

jedinstven i profinjen element; krajolik s avenijama…

Tako samotna, tako siva, tako skrivena.

Kao prostor

u koji se sve slijeva, kao ponor riječi,

kao obzorje, čekanje.

Konačno, noć puna tišine…

 

A nakon nje – uravnoteženost, potpuna tama,

vrela kava i pogled kroz staklo.

Vjetar u drveću, hladnoća, samotni prolaznik

ogrnut kabanicom koji prolazeći

možda pjevuši posljednju ljubavnu melodiju…

Mramorna, od svijetloga i dobro ulaštenog emajla,

spuštenih kapaka, lica slatkog poput meda,

iz neke pustinje dolazi još jedna noć.

Još jedna pobjeda, još jedan dan u gradu

i ponovno se pokreće koncert srebrnih rijeka, žubor

glazbe i tišina na osvijetljenim prozorima gdje putuje neki san….

Noć koja nalikuje melodiji klavira u kavani,

na plač, na bolan ožiljak, na travu zaborava

na vlast koja se godina obnavlja kao kozja krv po trijemu i pročeljima

palača i tornjeva.

Noć, teško iskušenje za snove;

nakovanj, njihalo koje se vječno vrti samo oko sebe.

Nebeska i jedinstvena noć, savršena ljubavnica

spremna za sastanak; noć  podvrgnuta savršenoj

mašineriji vremena.

 

Noć, okrugla i jedinstvena, tako različita

od drugih noći koje su već postojale i od onih koje će tek doći.

Noć… koja je odlučila doći i ostati

kao još jedan putnik, onaj kroz vrijeme…

Noć, varljiva i duga poput onih beznadnih.

U konačnici, noć bez ukrasa i glazbe,

bez njihala i sata, bez riječi i znakova,

šutljiva noć visina i snjegova, ložnica i

mjeseca.

Noć duše. Mračna i hladna.

 

 

 

de nuevo repetida, sus paseantes, sus silencios,

y la lluvia por las fachadas, los árboles,

los pasos… La noche de soledad al parque

y el taconeo incesante de estatuas, de amantes

que se abrazan en los rincones del aire, la noche

que arranca de mí mis estrellas, mis sueños

y asemejan un vértice de vida, un elemento

singular, sutil, un paisaje de avenidas…

tan solitarias, tan grises, tan ocultas como el espacio

donde todo confluye, abismo de vocablos

horizonte de espera, noche, al fin, de silencios.

 

Y más tarde el equilibrio de la oscuridad completa,

el café humeante y la mirada a través del cristal

el viento de los árboles, el frío, el paseante

que gabardina a los hombros cruza solitario

y quizás tararea la última melodía de amor…

De mármol, de acrisolado y blanco esmalte

de párpados hundidos, de rostro dulce como miel

de un desierto, viene una vez más la noche,

una victoria más, un día más, a la ciudad

y resurge un concierto de ríos plateados, un murmullo

de músicas y silencios, sobre las ventanas

encendidas, donde algún sueño viaja…

Noche que sabe a melodía de piano de café,

a llanto, a cicatriz dolorida, a pasto de olvido

a dominio que se recrea por los años, como

la madreselva por los claustros y las fachadas

de los palacios y torres, crisol para soñar,

yunque de platero, péndulo de eterno giro sobre sí mismo.

Celestial y única noche, amante perfecta,

acudiendo a la cita viajera del tiempo y, sometida,

al engranaje perfecto del reloj del tiempo.

 

Noche redonda y única, tan distinta, tú,

a las demás porque ya han sido y a las que han de venir.

Y luego la noche… que aprendió a llegar y a quedarse

como un viajero más, pasajero del tiempo…

También la falsa y larga noche de los sin esperanza,

pero noche al fin sin adornos ni músicas,

sin péndulos ni horas, sin vocablos ni signos,

callada noche de alturas y nieves, de alcobas

y lunas. Noche, al fin, del alma, oscura y fría.

 

 

 

(Llamada mármol, fría presencia y rostro)

 

Neprobojna, spuštenih kapaka i crne kose.

Povratak.

Izgubljeni sjaj,

glasovi i odjeci, zgaženi vrt,

drevne i nove osmatračnice; nejasni predznak napuštanja.

 

Vrijeme, pamćenje izgubljeno u prolaznom spletu

sjena, među avetima koje negdje u pozadini zazivaju samoću;

uporna i neprestana smotra kipova

koji jašu pokraj uspravnih čempresa,

simbola boli i tuge.

I što se dogodilo s gospodom obavijenom satenom?

S lukovima i podupiračima do kojih dopire drevna kozja krv,

gdje sate ispunjavaju noćna serenada i Mozart?

S brončanim sjajem i isušenim ribnjacima,

s labudovim krilima i smijehom princeza…?

 

Što sada kad nema nepostojane maske, kad nema odlučnosti u prašini,

ni izazova vjetra i oluje.

Crna kosa,

hladna nazočnost koja luta u prostoru sjena.

Što s tobom, voljena prijateljice koja pjevaš o besmislenosti napuštanja

dok svjetlost uništava lahor u tvojim očima?

 

Sve me obavija; glazba što izbija iz te tišine, tako tvoje;

šapat kiše što se širi prostorom, oluja.

Bljedilo; nepoznati razlog tvojega tužnog lutanja.

Sve se to odvija ove zvjezdane i vječne noći u kojoj ne postojiš,

u kojoj si čak i važan oblak iz snova.

Osjećam tvoju nazočnost; neprobojnost i napetost, uspavanost u brnistri,

na pragu s kojega se kreće prema čaroliji nikada,

u obredu kipova koji nekako čudno nestaju i

blistaju pri zalasku sunca.

Vječnim vrtom tvojih obruba uzdižem se prema tebi.

Uspavano je vrijeme koje se

tvojim korakom po prostranim hodnicima noći ili tvojim pjevom približava,

hladno mrmljanje što poziva prema prozoru i preskače moju nostalgiju;

tvoja nazočnost sakrivena u noći dok strašna samoća

udara po staklu.

 

Praznina i glinena utvrda, kremenik i pješčenjak,

tvoje umorno tijelo na kojemu noće moje ruke;

hladni mramori i vlažni kanali za navodnjavanje, visoravan

gdje svoje gnijezdo ima čiopa,

moje boravište i suton,

uspomene na to da te imam i da si moja, da si postojani oblik svjetlosti.

 

Imam te kao komet, stvorenu od pijeska.

Noćna zvijezdo, tužna lutalice

po napuštenim prostorijama

i praznim dvoranama što se protežu do zora mojih nesreća.

Zbog odraza rijeke, zbog visoravni zaborava,

ti si noć a ja tvoj oblik.

 

Špilja svjetlosti obavijena u prozirnu svilu,

odjek sićušnog pijeska, tvoja božanstvena ljupkost.

Jašem kroz glazbu što me prožima udaljenoga od ovoga prostora.

Tvoje se tijelo prekriva snjegovima, brežuljcima.

Razvodnjena poplavama,

spušta se iz zraka tvoja nepristupačna pojava

crne kose.

 

 

impenetrable, de párpados hundidos y de cabellos negros,

de ese volver, como entonces, a hoy, perdido el esplendor

de las voces y ecos, del jardín vencido,

atalaya del siempre y del ahora, presagio vago de abandono.

 

El tiempo, perdida la memoria, en la fugaz maraña

de sombras, de fantasmas que arrecian la soledad del fondo

es un desfile de estatuas insistente y perpetuo

que cabalga en la presencia yerta del ciprés,

símbolo y poniente de dolor y ronda de tristeza.

 

Y, ahora, ¿qué ha sido de aquellos caballeros enfundados de raso?,

¿de aquellos arbotantes, donde llegan madreselvas antiguas,

donde la serenata nocturna y Mozart llenaban las horas?,

¿De ese brillo de bronces y estanques blanqueados,

con las alas de los cisnes y risas de princesas…?

 

¿Qué es ahora?, sino máscara fugaz, resuelta en polvo,

desafío de vientos y tormentas, la negra cabellera

de esa presencia fría, que ahonda en el espacio de las sombras.

Y de ti, amada amiga, que cantas la sinrazón del   abandono,

mientras la luz pierde la brisa de tus ojos.

 

Todo me envuelve, la música que emana del silencio tan tuyo

el rumor de la lluvia, ensanchando el espacio, la tormenta

de palideces blancas, la razón perdida de tu vagar triste,

todo de esta noche sideral y perpetua que no existes,

y eres un cúmulo de sueños y hasta un susurro válido.

Siento tú presencia, impenetrable y densa, adormecida

en la retama, del umbral apuntado al hechizo del nunca,

en este ritual de estatuas y extrañas maneras de la fuga

que en el ocaso filtran, por ese brillo de estancias

que a ti asciende por el jardín perpetuo de tus frisos.

 

 

Y si ese tiempo, dormido, que aquí llega,

es tu paso en los amplios pasillos de la noche, o tu canto

ese rumor frío que llama a la ventana y sobresalta mi nostalgia,

has de ser paisaje y manera de soledad inmensa

que golpea el cristal, donde la noche tiene tu presencia.

 

Vacío y reducto de arcillas y sílices de areniscas

en la forma rendida de tu cuerpo, donde anochecen mis manos

en los mármoles fríos y las acequias húmedas, alta meseta

donde anida el vencejo, morada y crepúsculo de mi hoy

de ese recuerdo de tenerte y ser mía, figura asida de luz.

 

Te tengo, cual cometa, dibujada de arenas, estrella nocturna

por el vagar, triste, de las estancias solas

y las salas vacías, extendida en auroras que encienden

mis desdichas, por el reflejo del río, meseta de olvido,

que eres a la noche como yo soy a tu forma.

 

Caverna de claridad, envuelta en transparentes sedas,

que son ecos de arenas diminutas, de tu dulce deidad

cabalgo por la música que penetra y ajeno de este espacio,

se recubre de nieves tu cuerpo, por los cerros. De ese aire

al que bajas, fundida en aluviones, apariencia impenetrable

de cabellos negros.

 

 

 

(Canto de la distancia)

 

Kažu mi da si umrla; iz uređenih vrtova

ranjavaju me oleandri.

Ne želim da san koji zaustavlja moje disanje ove noći

u kasu, plačući, ode kroz šumu…

Budući da nema prozora ni lire,

ni jučerašnjih klupa, ni vlažnih latica,

budući da nema pjenastih uronjenih potoka

ni kamenih kometa koji prolaze tvojim krajolicima,

snovi, kao odsutnosti, kao nova sumračja,

ponovno odjekuju u zraku, u plamenoj pustoši,

u beskrajnome šaptu dvoraca i tornjeva,

ratničkih kataklizma i zaboravljenih mora…

 

Dolaziš iz mraka mojega sadašnjeg bola,

dok okus večeri dijeliš na svojim usnama.

Mijenjam povijest, čitavu, i kao u ushićenome snu

u tvojem naručju prespavam noć.

U tornjevima i kamenju starih trijema

iz noći se rađa vječni perivoj.

 

 

 

 

 

Me dicen que has muerto las adelfas hirientes

de los jardines yertos, y no quiero que el sueño

que retiene mi pecho se marche de esta noche

completa cabalgada, de llanto, por los bosques…

Si no existe ventana, ni lira encadenada,

a los bancos de ayer, ni a los pétalos húmedos,

si no existen arroyos sumergidos de espumas

ni cometas, de piedra, cruzando tu paisaje.

Sueños, como ausencias, de crepúsculos nuevos,

redoblan en el aire, del páramo encendido,

infinitos rumores de castillos y torres,

cataclismos guerreros y mares olvidados…

 

Y vienes de la sombra de mi dolor de ahora,

con sabor a la tarde, compartida en tus labios

y deshago la historia, completa, y en tus brazos

duermo la noche como un sueño encantado.

En las torres y piedras de los claustros viejos

se levanta de la noche un vergel infinito.

 

 

 

(En el destello pálido y el misterio profundo)

 

 Kiša. Nijemi odraz tvojega lica

nalik brzim povratcima. Još nije vrijeme.  

Danima je lagano kišilo ulicama.

Poduzetan um i svakodnevna odsutnost.

Noćna neonska svjetla što pate uz vrišteću svjetlost;

fatalna histerija, razočaranje.

 

Nema ničega novog.

Ima osamljenih balkona.

Običaj je da na rubu tišine bude mutna svjetlost

a jutra pomiješana s mirisima vinove loze

pod bosim nogama; u jesen puno lišća.

Tornjevi, novi sumrak. Na obzorju nazire se svjetlost.

 Na groblju s nadgrobnim pločama bez imena

i bez drveća, slova blijeda od godina.

 

Daleko su dani tvojega starog sjaja,

blistavila stupova. To mi kažu stara pročelja,

vrijeme koje neumoljivo teče, prašina u sobama,

drevni dolap što se okreće u prostoru. U vrtu,

ruža nameće monoton ritam koji izaziva pozornost prolaznika

(hodočasnika što izviruje među ruševinama

privučeni melodijom tvojega pjeva).

 

Putovao sam s tvojim imenom po putovima želje,

s nemirom u grudima nalik iznenadnoj eksploziji što bukti

daleko od starih imena i vjerovanja; uz drevni plug što  

je s dna brazde iskopao presladak izvor prepun straha i ljepote.

Ima noći

kad nemiran vjetar svoje avetinjske sjene

vraća njihovome prirodnom postojanju.

 

Ponovno sam postao povratnik iznad krilatog parapeta tvoje noći.

Iznad tebe, zbog koje vjetar postaje suzdržana glazba.

Iznad tebe, morskoga vala koji se pruža daljinama i divljim

pustošima, tihim prostranstvima, koji  se javlja u poljima,

 klesanome kamenju, dovratniku, svodovima i lukovima 

podignutim u čast te svjetlosti što se rađa u dolinama

gdje izviru potok, život i zenit mojih putničkih snova,

labirint sanja, posjed i prostranstvo mojega univerzuma.

Vraćam se vrtovima do tornjeva i dvorišta kako bih

na praznim brežuljcima podigao osmatračnice,

kako bih plovio u glazbi šutljivog sumraka.

U tvojim ruševinama – u oluji, rogožini. Nema ničega osim odjeka

sati u kojima si ti vrlo profinjeno trajanje,

pustoš i izvor, plava ustrajnost, sjaj

koji je ispunio dolinu u kojoj se rađa lice noći.

 

Dok spokojno spava

u polju s djetelinom i naočigled plovi

poput pješčanih ruža, uz noćne sjene i očaj,

zadržava se spori sumrak,

slatko predvečerje savršenih usana.

U tebi oživljavaju sva mjesta

koja je dotakla tvoja glazba; zima ludo

treperi dok pri svojemu kozmičkom kraju blista mjesec,

dok spavaju srebrni konji sedefastih griva.

 

I na kraju tvojega sna, bdio sam nad poljem 

u kojemu ti stanuješ. Promatrao sam zelene doline

kako bih ti između glinenih mora i zore

napravio baldahin od jedinstvenoga cvijeća

koje se rađa iz obrisa koji je stvorilo iznenađenje i želja da na brzinu 

zaustavim iznad krilatih zidnih vijenaca i drveta trešnje,

uz samoubilački razum i vesele oblake,

iznad grada koji obiluje labirintima u kojemu ništa nije vječno.

  

 

de la lluvia, el eco mudo de tu rostro

es una manera de retornos fugaces. Aún es tiempo.

ha llovido sobre la calle apacible de los días,

de la emprendida razón y cotidiana ausencia.

Los neones de la noche sufren con la luz chillona

la histeria fatal del desencanto.

 

Nada es nuevo. Sí. Los balcones solitarios,

la costumbre de su luz mortecina al borde del silencio

o la mañana, mezclada, con aromas de pámpanos

bajo los pies descalzos, por el otoño de las hojas.

Las torres, crepúsculo nuevo, en el horizonte de luz

que se adivina, en el cementerio de lápidas sin nombre

y sin árboles y letras descoloridas de los años.

 

Están lejos los días de tu antiguo esplendor,

del brillo de columnas. Me lo dicen las fachadas antiguas

el tiempo que avanza inexorable, el polvo en las estancias.

antigua noria que gira en el espacio. En el jardín

la rosa pone un monocorde ritmo de atención al caminante

(peregrino que asoma entre tus ruinas

atraído hacia la melodía de tu canto)

 

He viajado con tu nombre por los caminos del deseo,

amotinándose la razón sobre los pechos, como fuegos

de una impetuosa erupción que estalla, lejos de los nombres

y las creencias antiguas, del viejo arado

que levantó del fondo del surco manantial dulcísimo

de temor y hermosura. hay noches en que el viento agitado

devuelve a su ser natural sus sombras espectrales.

 

Y he vuelto a ser regreso. Sobre el pretil alado de tu noche.

de ti, de quien el viento se hace música detenida,

de ti, ola marina extendida en distancias y páramos

salvajes, de extensos silencios, crecidos en dominios,

de piedras labradas que son jambas bóvedas y arcos

elevados en honor de esa luz que crece de los valles

donde nace el arroyo, vida y cenit de mi sueño viajero.

Laberinto de sueños,

dominio y extensión de mi universo,

vuelvo por los jardines a las torres y patios a erigir atalayas

en colinas vacías, a navegar en la música del callado crepúsculo.

En tus ruinas, tormentas de espadañas, no queda sino el eco

de aquellas horas en que eras finita permanencia

de páramos y fuentes. Una insistencia azul, un resplandor

que llenó el valle, de donde nace el rostro de la noche.

 

Mientras duerme sereno el campo de los tréboles

y navegan a los ojos. Como rosas de arena, las sombras

nocturnas y la desesperanza acude al crepúsculo lento,

al crepúsculo dulce de perfectos labios.

Se reviven, en ti, todos los lugares

que supone tu música y el invierno, como loca presencia

se agita mientras brilla la luna en el cósmico fin,

donde duermen los olifantes en caballos de plata.

 

Y para el final de tu sueño he vigilado el campo

donde tú resides, he esperado los verdes valles

para hacerte un dosel de flores únicas

entre mares de arcilla y la aurora

que nace de la figuración hecha sorpresa y manera fugaz

de detenerte, sobre las cornisas aladas de los cerezos

sobre la razón suicida y los alegres licores de las nubes,

sobre la ciudad, donde abunda el laberinto y nada permanece.

 

(Eres la verdad asida del brazo de la esperanza)

 

Plamteći san savršene noći.

Okoliš, susret, povratak

u prostrani Univerzum. Misao da te imam.

 

Ti si početak i kraj puta kojim dolazim do svega;

sudbina mi je dala da posjedujem sve tvoje,

vrt i labirint beskonačnih zvijezda,

varljivu svjetlost krijesnica,

 jedinstveni obris beskrajne noći.

 

Vrtlože, ti si prostor što ulazi u područja

jedinstvenih oblika, kamen temeljac sna.

Nalaziš se među tornjevima, među  prostranim plavetnilom,

među vječnim monologom

kamenja i vode na putu u morske delte.

 

U mojoj okolini odvija se mnoštvo susreta,

srce pati zbog boli; u vrtlogu.

Život s komadićima prostora, s rubovima što ranjavaju

klasičan je otok gdje se moja žeđ odmara od ljubavi.

Ti znaš kojim putem treba krenuti da bi se došlo do svega.

Danas, dok sjedam ovamo prisjećajući se i

obnavljajući uspomene na sve ono što sam učinio i što sam propustio učiniti,

na dane koje su zacrtali letovi velikih ptica,

ti si rijeka sa zelenim kristalima,

s prostorima a kojima se ocrtava nada,

možda i jeka na nasipu smještenome na rub ponora

za koju mislim da je u velikoj praznini zaustavlja tvoja ruka.

 

Ti si vrt i osmatračnica, labirint sjećanja

na odlazak i dolazak okovanog vremena, sklonište

i obzorje od nježnosti s previše slatkoga neba,

sa satima za predenje, iz koje se sve rađa:

 

predvečerje, njegova ljepota, profinjene nijanse,

akacija, polje

po čijim rubovima uz prolaznike prolazi i život

a ptice tiho lete.

Sve moje misli posvećene su tebi

jer rađaju se iz svega što si ti,

iz jasnoga i savršenog zrcala čiste slike i

prostranih krajolika u kojima živi ljubav.

 

 

 

el sueño incendiado de la noche perfecta,

el entorno, el encuentro, el punto de retorno

al Universo extenso del pensar que te tengo.

 

Eres principio y frontera de un camino para llegar a todo,

destino para poseer todo lo que, en ti, reside,

jardín y laberinto de infinitas estrellas,

claridad cambiante en formas de luciérnagas

que invaden el singular perfil de la noche sin vértices.

 

Vórtice, Tú, de espacios adentrado en dominios

de singulares formas, piedra angular del sueño,

entre la torre, el azul extenso, el eterno monólogo

de las piedras y el agua camino de los deltas marinos.

 

En mi entorno propones una sierra de encuentros,

un corazón incendiado a fuerza de dolores, un amasar

la vida con trozos de espacios de filos hirientes,

una isla clásica donde descansa mi sed de amar.

Tú sabes qué camino emprender para llegar a todo

hoy que me siento aquí haciendo la memoria

repasando recuerdos de todo lo que hice y dejé sin hacer,

en esos días trazados por los vuelos de las altas aves.

 

Eres también un río de cristales verdes,

con espacios abiertos para dibujar esperanzas,

acaso el eco de terraplenes al borde del abismo,

que tu mano detiene – digo – junto al gran vacío.

 

Eres jardín y atalaya, laberinto de memorias

en el ir y venir del tiempo encadenado, refugio

y horizonte de un cielo dulcísimo de ternura

con horas por hilar, de donde nace todo:

 

la tarde, su hermosura, el delicado matiz

de las acacias, el campo de paseantes

al borde de los campos traspasados de vida

y el volar silencioso de las aves.

Todo mi pensamiento reside en ti,

porque nace de todo lo que, en ti, se crea,

espejo claro y perfecto de la imagen pura,

de los grandes paisajes donde el amor reside.