A. P. Alencart en el Aula de Fray Luis de León (Fotografía de Enrique Carrascal, 2010)

Crear en Salamanca  tiene el privilegio de publicar cinco poemas bilingües español-croata que integran la antología ‘Tu je nebo / Aquí es el cielo’ (Naklada Duretic y Studio Moderna, Zagreb, 2016, pp. 182, epílogo Tomislav Marijan Bilosnic), del poeta peruano-salmantino Alfredo Pérez Alencart. La selección y traducción de los 160 textos ha estado a cargo de la destacada hispanista Zeljka Lovrencic, también traductora de Cervantes, Rulfo, Carlos Fuentes, Neruda o Sábato.

Hemos seleccionado estos cinco poemas atendiendo a las preferencias de la antóloga y traductora, como se desprende de la entrevista aparecida el pasado domingo 22  de enero en El Norte de Castilla: “Cada poemario de Alencart es interesante a su modo. Me encanta su poesía social y la aguda crítica de las injusticias, sus ricas descripciones de la belleza de la mujer amada, los tiernos recuerdos de su patria Perú y su lealtad a España y a la maravillosa ciudad de Salamanca. Si tengo que elegir, opto por Cartografía de revelaciones (2011) donde está uno de los poemas amorosos más preciosos dedicado a su esposa Jacqueline – ‘Mujer de ojos extremos’. Este poema es muy latino; sensual y tierno al mismo tiempo. Se puede comparar con los más bellos versos de Pablo Neruda. También, aquí se encuentra el poema que habla de un niño de tres años que vende chicles en la calle, titulado ‘Humillación de la pobreza’. Este poema nos da la triste imagen de las diferencias sociales y es muy conmovedor. ‘La casa de mis padres’ evoca los momentos felices en familia que, lamentablemente, pasan demasiado rápido. Y los poemas ‘Perú’ y ‘España’ son odas a dos países a los cuales pertenece nuestro poeta Alencart, llenos de profundo amor hacia ambos. Fantástico libro; me conmovió mucho”.

 

 Zeljka Lovrencic (Foto de Jacqueline Alencar)

Cinco poemas de

CARTOGRAFÍA DE LAS REVELACIONES

IZ ZBIRKE KARTOGRAFIJA OTKRIVENJA

 

 

 

Jacqueline Alencar, ‘Mujer de ojos extremos’ (foto de Pablo Rodríguez)

 

 

MUJER DE OJOS EXTREMOS

(Jacqueline)

 

Mujer de ojos extremos: soy todo convulsión

durando en músculos de flamígero presidio; soy el juzgado

y condenado cuando me ausento a veces por el otro

tiempo de la manzana; soy el ángel rehabilitado

que te sigue con su ala de amor, gentileza

contra los bárbaros; soy el que desdeña pertenencias

que no hacen falta, manos en ardimiento,

violín flotando por aguas amargas, por soles trizados

pero siempre a tu lado, a las veintitrés lunas de tus huesos,

a tus noches henchidas quedándose para que bese

tus sueños y cosquillee tu torso hasta volverte

gacela del Líbano viniéndome cuidadosa.

 

Tú, que tienes de Querubina, alúmbrame con luciérnagas

y cuida mis desgracias, mis espectros de dos lenguas,

mis miradas deshilachadas, mi vida individual

y colectiva: cuídame hasta la última edad, diluvia

en mi fisiología, relaciónate, relígate, ora conmigo ahora

y en la hora del gozo, del llanto de la exacta realidad,

creando a fondo la comunión carnal y los vientos

favorables del espíritu.

 

Yo te necesito, mujer de seda y acero: necesito tus ojos

extremos para crucificarme tan de continuo,

para ser testigo de tus llamas sin corrupción, alimento

para mi supervivencia que ya rectificó su rumbo

y atraviesa tu noche única de prodigios como si hubiese

sido un sueño apretado a nosotros mismos,

en plena acción de tierras y cielos aplicándose

al oído tus susurros y los míos.

 

Mujer: espósame con invocaciones

que nombran lo amado, con emoción continua, con risas

que destellen eternidad y asedio a mis partes mortales,

aisladas por tu respiración en mitad de la almohada:

centro vivo, pulsación que me concierne, cerebro febril

gravitando en la certeza de mis manos, movimiento

libre de tus nervios principales en cuya rotación

nunca quedo a oscuras.

 

Mujer de ojos extremos: te cobijo ahora que sientes frío

y el ruido del mundo atasca historias a la orilla de tu río,

de tu bosque, de tu cielo de tantas estrellas,

allí donde bailé contigo baladas y promesas

hasta hacerse agua nuestra boca tan temprano, juntos los dos

pero distintos a todos, éxodo tras éxodo para gestar

al unigénito portador de todas las sangres

de aquellos forasteros

que nos legaron un corazón alejado del odio.

 

Yo te beso,

mujer madurada bajo el roce íntimo

de mis días vertiginosos.

 

Te beso

porque cabes en mis brazos

y giras tu curva esplendorosa

para que te respire

como a la esposa del amor

que está junto a mí

en todas las resurrecciones.

 

 

Otra imagen de Jacqueline Alencar, esposa del poeta

 

 

ŽENO OGROMNIH OČIJU

(Jacqueline)

 

Ženo ogromnih očiju, sasvim sam zgrčen

dok mi u mišićima tutnji blistava osuda;

suđeno mi je da budem osuđen svaki put kad se udaljim

u neki drugi vremenski blok; anđeli

koji te slijedi svojim krilom ljubavi, pomilovali su me,

ljubaznost je pobijedila divljaštvo.

Ja sam onaj

koji prezire vlasništvo nad nečim što nije potrebno imati,

svoje ruke u vatri, violinu koja plovi gorkim rijekama,

slomljena sunca.

Ali, uvijek sam uz tebe, uz dvadeset i tri madeža, uz tvoje

kosti i

Tvoju noćnu raskoš. Ostajem uz tebe kako bih ljubio tvoje

snove

i škakljao ti trup sve dok se ne pretvoriš u gazelu

iz Libanona koja me pozorno promatra.

Ti, koja si nalik kerubinu, osvijetli me krijesnicama

i liše me mojih nevolja, moje dvojezičnosti,

mojih izgubljenih pogleda, moga osobnoga i društvenoga

života;

čuvaj me do posljednjeg trena, utopi se u mojemu tijelu,

privij se uz mene, stopi se sa mnom, molimo zajedno sada

i u času užitka, u plaču, u stvarnosti,

postignimo potpuno tjelesno sjedinjenje i ono što odgovara

duši.

Trebam te, ženo od svile i čelika, trebam tvoje ogromne oči

kako bi me često razapinjale na križ,

kako bih bio svjedokom tvoga tako čistog plamena.

Ti si hrana zbog koje preživljavam i pronalazim svoj smjer

prolazeći kroz tvoju jedinstvenu čudesnu noć i

blizak san dok zemlja i nebo prilagođuju svoje uhu

našem šaputanja.

 

Ženo: stavi mi lisičine i zazovi me onako

kako se priziva ono što se ljubi, dok te neprestano prate osjećaji

a osmijeh ti pršti od vječnosti i opsjeda moje smrtne dijelove

dok

se tvoje disanje čuje na drugoj polovici jastuka:

zapažam kucanje tvoga srca, grozničav mozak,

micanje rukama, tvoje slobodne pokrete

koje nazirem u mraku.

 

Ženo ogromnih očiju, pokrivam te u trenutku dok osjećaš

hladnoću

a buka svijeta onemogućava mi slušanje priča na obali

tvoje rijeke,

tvoje šume, tvoga neba s tolikim zvijezdama.

Na njemu sam plesao s tobom slušajući balade i obećanja

sve dok se nam se usta nisu razvodnila. Zajedno i

drugačiji od svih, preživjeli smo izgnanstvo za izgnanstvom

kako bismo

stvorili jedinoga nositelja svih krvi

onih stranaca

koji su nam ostavili u nasljeđe srce koje ne poznaje mržnju.

 

Ljubim te,

zrela ženo moga dodira,

mojih vrtoglavih dana.

 

Ljubim te

jer si u mome naručju

i okrećeš svoje veličanstvene obline prema meni

kako bih te mogao udisati

kao ljubljenu suprugu

koja je uvijek uz mene,

u svim uskrsnućima.

 

 

 

 

HUMILLACIÓN DE LA POBREZA

(Nino de tres años vendiendo chicles)

 

 

No decir tu nombre. Decir tus ojos reflejando fríos

decir tus manos extendidas; decir que perdiste niñez

porque un remolino de pobreza te estrelló por calles

donde escuchas palabras bruscas y palabras huecas.

No decir tu país o tu ciudad. Decir tu futuro en vilo,

dependiendo de valentías o vergüenzas devoradoras;

decir que subsistes en medio de los días quemados

y que no desfalleces aunque todavía eres vulnerable.

No decir el color de tu piel. Decir que las hambres

te gritan desde que naciste; decir que tu foto no sale

en las páginas sociales; decir que el día te hizo cauto

y que la noche y sus rapaces están ahí para devorarte.

No decir discursos políticos o teológicos. Decir que

nadie remienda tus zapatos; decir que tu desamparo

se debe al orbe asqueroso de la codicia; decir llanto,

injusticia procaz, rabia ciega; decir pan mío para ti.

 

 

A. P. Alencart en su ciudad natal (Puerto maldonado, Perú), ante un mural que lleva tres versos suyos

 

PONIŽAVAJUĆE SIROMAŠTVO

(TROGODIŠNJE DIJETE KOJE PRODAJE ŽVAKAĆE)

 

Neću spominjati tvoje ime. Reći ću samo da se u tvojim očima

odražava hladnoća.

Reći ću da su tvoje ruke ispružene; reći ću da si izgubio

djetinjstvo

jer te je vrtlog siromaštva bacio na ulice

gdje slušaš grube riječi i prazne izričaje.

Neću spominjati tvoju zemlju ni tvoj grad. Reći ću da ti je

budućnost

neizvjesna jer visi u zraku. Ovisiš o svojoj hrabrosti dok te

proždiru grozne sramote;

reći ću da si se našao u središtu spaljenih dana

i da nisi posrnuo premda si još uvijek ranjiv.

Neću spominjati boju tvoje kože. Reći ću da te glad prati u

stopu

od trenutka kad si rođen; reći ću da tvoju sliku ne objavljuju u

društvenim rubrikama; reći ću da si danju oprezan,

ali da te guta grabežljiva noć.

Neću spominjati političke ni teološke govore. Reći ću da ti nitko

ne krpa cipele; reći ću da si napušten zbog

odvratne pohlepe.

Reći ću: plač, besramna nepravda,

slijepi bijes.

Dat ću ti svoj kruh

 

 

Rosa Alencart y Alfredo Pérez Troncoso, padres del poeta

 

LA CASA DE MIS PADRES

 

 

No por obediencia sino por Amor, aceptando la prueba

de la distancia desde tan temprano, retorno

a mis entrañables pertenencias, a mis respiraciones de ayer

con saltos de alegría, Padre y Madre esperándome

con vuestras sangres llameantes, con vuestras antiguas

vigilias conmoviéndome el corazón eternamente,

fruto autónomo de un credo donde no hay fisuras

y sí música de los árboles, de los ríos, de los pastos. Sí

inmemorial cariño armado en la liturgia del sentimiento

puro al Cristo que nadie comprende, Ejemplo vuestro

en clave morse de los párpados, en ráfagas de la memoria

del que varias veces y siempre ha sido el hijo pródigo

que no malgastó vuestra herencia.

 

¡Qué latitud la de vuestro aliento, Padres;

por eso los abrazo con la puntería de mi Amor!

 

Padres de la velocidad de mis vértebras: Crezco afuera,

en una lejanísima fábula, náufrago sobreviviente

por la tabla de la emoción, por la lengua

sujeta a la intemperie, Órbita de vuestro incentivo para

el éxodo de mi sed, ¡Padres hasta el confín ávido

de mis oriundos besos! ¡Padres vivitos en la Casa

ambarina sobre el tiempo tropical de mi sangre

o sobre el Vítor planetario que pongo en un Reino

donde los santos no son estatuas! ¡Padres del alarido

de mi carne! ¡Padres del canto tierno hasta los huesos!

¡Padres, vuestra Casa merece algún eco

por sus cauces múltiples, por sus muchas moradas!

 

¡Qué fosforescente es vuestro ejemplo, Padres;

por eso yo nunca he dejado de veros!

 

Retorno a la muestra primaria del Amor.

Sólo vuestras sonrisas brillan al fondo del salón. Trueco

besos por abrazos, abrazos por besos

para que bailen otro pasodoble los cincuenta años

que faltan. Trueco mis horas frías por vuestras vidas

anudadas a la selva y a las estaciones que no terminan.

Retorno anhelando esta Casa donde aprendí a caminar.

 

Ay, Señor, en nombre de los Pérez de Perú y de España;

en nombre de los Alencar de Brasil, de Bolivia y de Perú,

gracias doy por estos padres vivitos que no me faltan,

que aguantan, que se quieren de madrugada a madrugada.

Bellos padres acordándose de sus hijos y de sus nietos

con un Querer sin fin, todo magma protector, todo llanto

benéfico, todo perdón hasta sangrar los labios.

 

El viento se mueve en todas las direcciones y yo vuelvo

traspasando océanos, vuelvo a la Casa cuya dirección

está junto a mis grandes ríos. Heme aquí con las lámparas

del espíritu, asistiendo a esta boda cuando hoy mismo

se cumplen cincuenta años de la primera vez.

 

¡Qué inmensos Padres sois y seréis y habéis  sido;

por eso yo nunca me ido de vosotros!

 

 Rosa Alencart y Alfredo Pérez Troncoso, padres del poeta, cincuenta años después (Foto de Jacqueline Alencar)

 

 

 

KUĆA MOJIH RODITELJA

 

 

Ne zbog poslušnosti nego zbog Ljubavi, od najranijih dana

svjestan sam

Daljina. Uz radosne skokove, vraćam se svojim jučerašnjim,

nježnim

sjećanjima. Čekaju me Otac i Majka i njihova uzburkana krv,

njihova vječna brižnost kojom uvijek ganu moje neovisno srce.

Oni su tamo gdje nema nesporazuma,

ali ima glazbe drveća, rijeka i pašnjaka…

Ima nezaboravne nježnosti i liturgija. Ima čistih osjećaja prema

Kristu

koji nitko ne razumije. U Morzeovim znakovima trepavica, u

naletima

prisjećanja oni shvaćaju da sam više puta

bio razmetni sin koji nije potratio njihovo nasljedstvo.

 

Jaki ste, Roditelji moji;

Grlim vas zbog vaše snage i obasipam svojom Ljubavi!

Roditelji moji, rastem u jednoj jako udaljenoj priči. Preživjeli

sam brodolomac

na dasci osjećaja, podložan vanjskim utjecajima. Putanja sam

vašega poticaja

za izgnanstvo moje žeđi. Bit ćete moji roditelji do kraja

mojih željenih rodoljubnih poljubaca! Bit ćete moji roditelji u

kući ispod vode, u tropskome podneblju iz kojega potječem,

iznad planetarnog Pljeska koji smještam u Kraljevstvo

gdje sveci nisu samo kipovi! Vi ste Roditelji krika mojega tijela!

Vi ste Roditelji nježnoga pjeva što dopire do kostiju!

Roditelji, vaša je Kuća puna odjeka

zbog svojih mnogobrojnih kanala koji je okružuju,

zbog vašega dugotrajnog stanovanja na ovome mjestu.

Vi ste svijetao primjer, Roditelji;

zbog toga vas nikada nisam prestao obilaziti!

 

Vraćam se prvom dokazu Ljubavi.

Na dnu salona blistaju samo vaši osmjesi. Mijenjam poljupce

za zagrljaj, a

zagrljaj za poljupce kako biste ponovno plesali paso doble

sljedećih pedeset godina. Mijenjam svoje hladne sate

za vaše živote isprepletene

s prašumom i godišnjim dobima koja vječno traju.

Vraćam se natrag žudeći za tom Kućom u kojoj sam

naučio hodati.

Oh, Gospodine, u ime obitelji Pérez iz Perua i iz Španjolske,

u ime obitelji Alencar iz Brazila, Bolivije i Perua,

zahvaljujem Ti što su mi roditelji živi i što su tu,

što sve podnose i što se neprestano vole.

Predivni su jer se s beskrajnom Ljubavi, zaštitnički i

blagonaklono

prisjećaju svoje djece i unuka i sve im opraštaju

premda im srce krvari.

 

Vjetar se giba u svim pravcima, a ja se vraćam prolazeći

oceane. Vraćam se kući

smještenoj uz moje velike rijeke. Ovdje sam sa svojim

duhovnim svjetiljkama

i prisustvujem ovome slavlju pedesete obljetnice.

 

Kako ste divni Roditelji, kako ste divni bili i kako ćete biti

divni i dalje;

zbog toga zapravo nikada nisam otišao od vas!

 

 

 

Alfredo Pérez Alencart por el río Manu (1992, foto de Rafael Salhuana)

 

PERÚ

 

 

Yo he bebido esa leche verde que va nutriendo el goce

tras comer y dormir

en los pezones de árboles susurrantes

guardando el fruto que a diario perfumaron

el delta de mi desamparo

cuando fui puesto en la costa más agria

mostrándome su pesado cortinaje de garúas

y de vaso en vaso

quebré el extravío sin quemar consuelos

por el hervidero Capital

donde hasta el aire me acosaba

como bestia sedienta restregando su sobaco

en mi nariz.

Pero avancé por el desierto del ardor

con mis raíces y fastidios,

tan caracol para llegar seguro, lleno de ecos

cargando chispas o mareas y semillas de la noche

por el témpano azul de los Andes

que desde niño divisaba

horizonte al fondo de mi calurosa Tierra,

región fiel y delirante

en las aguas que repetían su imagen ceremonial

a vuelo de águila danzante del cielo

mientras yo abría códigos

de chirriantes exorcismos que a veces

adivinaba

con las plumas de la libertad.

 

Mi lengua saborea

una porción del Perú que fue amansada

por mis ancestros,

secretas selvas con diez mil años de recuerdos

y cálidos hechizos

y pequeños proyectos tramitándose

sin renegar de la leyenda.

 

Por eso no lavo mi amor

en esta tarde que me filtra el Puerto

de mi desembarco. Por eso

atravieso el río sin parpadear de golpe:

así brillan los besos

que recubren la piel de tanta ausencia,

pétalos que pastoreaba por el barranco tan hondo,

anterior a mi mirada

que ya encontraron los Pérez y los Troncosos

con los Mendozas surcando el Manu

o el Inambari

sin orden jerárquico por la subsistencia

de la que no salieron ilesos.

Luz y sueño.

Luz y pronto deseo

para mezclarse con las amazonas, como el errante

Alencar que a los cincuenta y tantos

buscó pareja de veinte para ahuyentar a la máscara

de la muerte.

 

Soy un peruano con muchas patrias:

por eso nunca me ha lacerado la soledad

ni me hace lagrimear el humo

del desarraigo.

Soy un peruano de única Tierra:

la de mi soplo original, la de mi labio vivo

moviéndose hacia la selva

con su abundante rumor de mundo.

Soy un peruano:

pasen hasta mi corazón y vean,

vean que no hay genuflexiones ni frases delebles

falseando méritos de peruanidad,

himnos van e himnos vienen

los días conmemorativos hechos nada

a la mañana siguiente.

 

Mi Perú es mío y sólo lo comparto

con quienes hallan en mi voz su tremenda

identidad mestiza

por los cuatro costados.

 

En adelante

bajaré a beber del pezón más fresco

de esa Tierra que dejó su gracia

en mí.

 

 

Pedro Alencar Alencar, abuelo brasileño del poeta. Alfredo en la otra foto

 

PERU

 

Pio sam to ukusno zeleno mlijeko

nakon jela i spavanja

na granama drveća što šapuće

i svakodnevno čuva svoje mirisne plodove.

Ovdje se nalazi ušće moje osamljenosti

zbog koje sam boravio na najopojnijoj obali

koja mi je pokazivala svoje teške draperije napravljene

od sitne kiše.

Ispijajući čašu za čašom

Borio sam se protiv zabluda i nisam prihvaćao utjehe

glavnog grada koji je ključao i

gdje me je čak i zrak uznemiravao

 o moj nos.

Ali, kročio sam dalje vrelom

pustinjom

mojih korijena i muka;

uložio sam puno truda da bih došao na sigurno.

Iskričavi odjeci,

plima i sjemenke noći s

plave sante leda s Anda

nazirali su se na obzoru i na

dnu vruće zemlje,

na području preslikanome

u vodama u kojima su se održavale

obredne slike koje

sam vidio u bunilu

i let orla što pleše na nebu.

Dok sam svojim slobodarskim krilima

otkrivao škripave kodove za

istjerivanja duhova,

uživao sam u jeziku

Perua kojim su govorili

moji preci,

tajanstvenim prašumama i desecima tisuća godina starim

uspomenama

punim toplih čarolija

i brzinskih zamisli spomenutih

u legendi koje se nisu odrekli.

Zbog toga ove večeri ne ispirem svoju ljubav

U luci

u kojoj se iskrcavam. Zbog toga

ni ne ne trepnuvši, prelazim rijeku.

Poljupci su tako blistavi

da pokrivaju kožu. Nakon toliko duge odsutnosti,

ubirem latice u dubokoj jaruzi.

Prije mene, tu su se susreli Pérezi i Troncosi

dok su Mendoze brazdali Manú

ili Inambari8.

Kad se radi o opstanku, tu nije bilo hijerarhije.

Iz svega su izašli su neozlijeđeni.

Svjetlost i san.

Svjetlost i žarka želja

da se pomiješaju s Amazonkama isto kao što je

lutalica Alencar s pedeset i kojom

tražio partnericu od dvadeset i nešto kako bi odbacio

masku smrti.

Ja sam Peruanac s puno domovina:

zbog toga me nikada nije uništila samoća.

Ne suzim zbog dima i nisam

vezan uz neko mjesto.

Ja sam Peruanac s jedine Zemlje:

ove s koje potječem, ove Zemlje koja je živa usna

što se pokreće prema prašumi

punoj žamora svijeta.

Ja sam Peruanac:

doprite do moga srca i pogledajte u nj,

vidjet ćete da nikada ne savijam koljena niti izgovaram

nerazumljive rečenice

kojima lažno tvrdim da pripadam Peruu.

Himne su prolazne.

Dani puni uspomena slijedećega jutra nisu ništa.

 

Moj Peru je moj i dijelim ga samo

s onima koji u mojemu glasu pronalaze svoj

snažan identitet mješanaca

razasutih po sve četiri strane svijeta.

 

Ubuduće,

sići ću i piti s najsvježijih stabljika

zemlje koja je u mene posijala svu svoju

dražest.

 

(*) Manú i Inambari su peruanske rijeke (op. prev.)

 

 

 Carnet de extranjería peruano del asturiano Alfredo Pérez, abuelo del poeta

 

ESPAÑA

 

¿Cómo cicatrizarían, si yo no pisara su Suelo,

las imperiosas travesías de aquellos ancestros míos

que no volvieron

aquí. Demasiada peripecia la del hambre

de la gente que aún siento dentro, moviéndose en

mi propia sangre como poniendo esparadrapos a su nostalgia,

como volviendo conmigo después de haber surcado

grandes ríos, selvas de un reino ajeno

donde nidificaron sus sueños sobre el caucho

que crecía en los confines.

 

Y como soy fruto de tantas resurrecciones,

respiro a años luz

con el pulmón eléctrico de la realidad

relampagueando soles movedizos, uno, dos, tres, cuatro,

cinco lustros después de mi llegada

hasta el fondo de cuanto miro en la ciudad

que ya es mi Patria

acelerándome verdaderos sentimientos de verdad.

 

Un día y otro así es mi proeza

pues tengo el linaje hecho espléndido mapa genético

o huella de ADN

por todo lugar donde pido albergue

y además recibo pan con queso para paladear el vino

que me aferra al porvenir

de mi unigénito, del mensajero de mi destino,

del gestado en esta morada levantada

más arriba del olvido.

 

España no se convierte en nube

o en constelación apenas mensurable por el espacio

virgen. España se me endereza en el torso a la señal de brío

o combustión. Y, aunque en tierra,

soy una pupila en las aguas del Tormes fluyendo

hacia el mar de Oporto; soy un Lazarillo

que fija su equilibrio lejos de las delirantes galas; soy

el visitante eterno que cuenta, una a una,

las piedras de su Salamanca.

 

Éste es el suelo

donde daré el paso final un día de invierno,

cuando escuche el ruido del ancla

y me abrace al rey desnudo cuya corona brilla por el planeta

de mi alma, más allá de la frontera del cielo.

Ésta es la tierra donde volví para redimir a los ancestros.

Esta es la patria que admite blindadas apariciones

en mi vena primitiva.

Esta es la España donde me desposé y

donde cumplo la promesa de ser cazador y presa, de amar

valsando con mi dulce dama.

 

Aquí me refrigero, sin edictos ni periodos de prueba.

Aquí oriento al hijo de mi felicidad.

Aquí doy testimonio de todos mis acentos.

Aquí atravieso los siglos, con el fulgor azul de los

encantamientos.

 

 

Alfredo Pérez Alencart en su Salamanca

 

ŠPANJOLSKA

 

 

Da nisam kročio na ovo Tlo, bi li bila opravdana

mnogobrojna bespovratna putovanja mojih predaka?

Bilo je previše gladnih ljudi čije probleme

još uvijek nosim u svojoj duši.

Osjećam kako putuju mojom krvi

i kako stavljaju zavoje na svoju

nostalgiju.

Kao da se vraćaju sa mnom nakon što su brazdali

ogromne rijeke i prolazili prašumama tuđih kraljevstva

gdje su ugnijezdili svoje snove o drvu kaučo koje je

raslo na kraju svijeta.

Budući da sam plod tolikih pobuna,

u godini svjetlosti dišem

električnim plućima stvarnosti.

Blistaju pokretna sunca – jedno, dva, tri, četiri.

Prošlo je pet petoljeća od moga dolaska na drugu stranu

oceana.

Prošlo je dvadeset i pet godina otkako gledam grad

koji je sada moja Domovina

i gajim istinske i iskrene osjećaje prema njemu.

Svakodnevno napravim neko dobro djelo

jer moja loza ima sjajnu genetiku i

DNK-a.

Bilo gdje da potražim utočište,

dobijem kruh sa sirom i probam vino

koje me vezuje za budućnost i

mojega jedinca, glasnika moje sudbine

stvorene u domu uzdignutome

iznad zaborava.

Španjolska se ne pretvara u oblak

niti u konstelaciju zvijezda jedva vidljivu u djevičanskome

prostoru. Španjolska diše u mojim prsima i uzrok je

moje živahnosti

i energije. I premda na zemlji,

ja sam zjenica u vodama Tormesa koji plovi

prema moru Oporta; ja sam Lazarillo

koji svoju ravnotežu pronalazi daleko od bunila zabava; ja sam

vječni posjetitelj koji razgovara sa svakim

kamenom u Salamanci pojedinačno.

 

Na ovome ću tlu

jednoga zimskog dana učiniti posljednji korak.

Bit će to u trenutku kad začujem buku sidra i

kad me bude zagrlio nagi kralj čija kruna blista na

planetu moje duše onkraj nebeske granice.

Ovo je zemlja u koju sam se vratio kako bih otkupio svoje

pretke.

Ovo je domovina koja dopušta skrivena priviđenja

u mojim domorodačkim žilama.

Ovo je Španjolska gdje sam se oženio i gdje sam

ispunio obećanje da ću biti lovac i plijen, da ću ljubiti

svoju dražesnu damu i plesati valcer.

Ovdje obnavljam svoju snagu prema naredbi godina

razdoblja,

ali bez probnog roka.

Ovdje odgajam svoje dijete sreće.

Ovdje svjedočim svim svojim izričajima.

Ovdje, uz plavičasti sjaj čarolije,

prelazim stoljeća.

 

 

 

Antología de Pérez Alencart publicada en Croacia (El Norte de Castilla, 16-1-2017)